Kategoria: Zdrowe Życie

Jak wszyscy wiemy ze szkoły prawidłowa, książkowa wartość ciśnienia powinna wynosić 120/80 mm Hg. Jednak obowiązująca klasyfikacja ciśnienia tętniczego dopuszcza za prawidłowe wartości ciśnienia w przedziale 120-129/80-84 mm Hg. Niestety bardzo rzadko mamy do czynienia z prawidłowymi wartościami ciśnienia tętniczego, a nadciśnienie tętnicze to choroba naszych czasów. Bardzo duża część osób nawet nie zdaje sobie sprawy z choroby, jaką posiada. Przez to niestety nie podejmuje leczenia, co może powodować groźne dla życia i zdrowia powikłania.

Objawy nadciśnienia tętniczego

Najgorsza wiadomość jest taka, że podwyższone ciśnienie zazwyczaj nie daje żadnych objawów przez lata. Jedynie regularne pomiary ciśnienia tętniczego w warunkach domowych mogą dać szybkie rozpoznanie wskazujące nadciśnienie tętnicze. Objawy natomiast występują czasami, jednak bardzo ciężko jest nam je powiązać właśnie z nadciśnieniem tętniczym. Jeśli jednak obserwujesz u siebie kilka z niespecyficznych objawów nadciśnienia tętniczego, powinieneś bardziej przyjrzeć się wartościom twojego ciśnienia tętniczego. Do niespecyficznych objawów zaliczamy:

• tępy ból głowy, który możemy czuć w postaci ucisku. Pojawia się on okazjonalnie.
• zawroty głowy
• zaburzenia snu
• zmęczenie
• krwawienie z nosa
• nerwowość
• duszności
• uczucie łomotania serca, ucisku lub ciasnoty w jego okolicy.

Warto regularnie sprawdzać, czy nasze wartości ciśnienia są w normie. Nie czekajcie, aż objawy zaczną się nasilać i na siebie nakładać. Niestety, jeśli tak się stanie, może być już za późno na działania prewencyjne.

Nadciśnienie przyczyny

Do przyczyn wzrostu wartości ciśnienia tętniczego zaliczamy przyczyny, które zależą od jego rodzaju oraz czynniki, które podwyższają ryzyko zachorowania na nadciśnienie tętnicze. Wśród tych pierwszych wyróżniamy dwie kategorie:

1. Nadciśnienie pierwotne

Jest to nadciśnienie, które pojawia się bez szczególnej przyczyny. Do jego powstania można zaliczać zarówno różne czynniki środowiskowe, jak i genetyczne, które zwiększają ryzyko zachorowania na nadciśnienie tętnicze. Czynniki te zaburzają działanie mechanizmów biorących udział w regulacji ciśnienia tętniczego, co powoduje nadciśnienie.

1. Nadciśnienie tętnicze wtórne

Spowodowane jest innymi, współistniejącymi chorobami czy dolegliwościami. Możemy do nich zaliczyć :

• zespół Cushinga jest to choroba mająca podłoże w podwyższonym poziomie kortyzolu we krwi.
• Zaliczamy do nich również przewlekłe choroby nerek oraz choroby tętnic nerkowych.
• zespół Conna jest to choroba charakteryzująca się nadmierną produkcją aldosteronu przez nadnercza.
• Zaliczamy do nich również zwykle łagodny nowotwór rdzenia nadnerczy, obturacyjny bezdech senny , zwężenie tętnicy nerkowej, ciąże.

Wśród przyczyn nadciśnienia tętniczego wyróżniamy również czynniki ryzyka przyczyniające się do powstania choroby. Wyróżniamy tutaj:

• prowadzenie niezdrowego, nieprawidłowego stylu życia
• nadwagę oraz otyłość (szczególnie otyłość brzuszna)
• palenie papierosów;
• brak aktywności fizycznej;
• nadmierne spożywanie soli oraz produktów zawierających sól (zalecane jest spożywanie maksymalnie pół łyżeczki soli dziennie )
• spożywanie alkoholu w dużych ilościach;
• genetyka (szczególnie narażone są osoby, których rodzice zmagają się z chorobami układu krążenia)

Nadciśnienie tętnicze – diagnostyka

Aby można było powiedzieć, że nadciśnienie tętnicze zostało u nas rozpoznane to wartości ciśnienia tętniczego po dwukrotnym pomiarze, pobieranym podczas dwóch różnych wizyt u lekarza są równe lub wyższe niż 140 mm Hg wartości ciśnienia skurczowego i/lub 90 mm Hg dla ciśnienia rozkurczowego.

Jeśli lekarz podejrzewa u osób badanych problemy z nadciśnieniem tętniczym oraz wartości ciśnienia tętniczego przewyższają normę, to każdy z pacjentów z podejrzeniem powinien przejść pełne badanie kliniczne. U osób wykonuje się pełen wywiad, ze szczególnym uwzględnieniem czynników ryzyka, chorób w rodzinie i objawów występujących. Następnie wykonuje się badanie podmiotowe. Lekarz waży pacjentów z diagnozą, oblicza wskaźnik masy ciała oraz dokonuje pomiaru obwodu w talii. Dodatkowo wykonuje się szereg badań laboratoryjnych.

Spośród podstawowych badań wykonywanych przy nadciśnieniu tętniczym możemy wymienić między innymi: morfologię krwi, stężenie glukozy na czczo, stężenie sodu, badanie moczu, elektrokardiogram i inne. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym, lekarz może zalecić badania rozszerzone, do których zalicza się USG tętnic szyjnych czy echokardiograficzne badanie serca.

Podział nadciśnienia tętniczego

1. Kiedy ciśnienie skurczowe wynosi pomiędzy 140-159 mm Hg a ciśnienie rozkurczowe 90-99 mm Hg to mamy do czynienia w pierwszym stopniem- łagodnym nadciśnienia tętniczego.
2. Jeśli ciśnienie tętnicze waha się pomiędzy 160-169/100-109 mm Hg to wartości ciśnienia tętniczego świadczą o nadciśnieniu umiarkowanym.
3. W momencie kiedy ciśnienie skurczowe wynosi więcej niż 180 mm Hg a ciśnienie rozkurczowe więcej niż 110 mm Hg to jest to niezmiernie wysokie ciśnienie krwi. Mamy do czynienia z trzecim stopniem nadciśnienia tętniczego zwanym inaczej ciężkim.

Leczenie nadciśnienia tętniczego

Co obniża ciśnienie krwi?

Jeśli zadajecie sobie pytanie, jak skutecznie obniżyć ciśnienie krwi to możemy podpowiedzieć Ci jak to zrobić. Po pierwsze zmień swój dotychczasowy styl życia. Zmiana stylu życia jest tutaj kluczowa. Rzuć palenie, korzystaj z aktywności fizycznej, zacznij się zdrowo odżywiać, schudnij. Będzie to miało jednakowo korzyści prewencyjne w walce z nadciśnieniem oraz gdy już rozpoznano u nas nadciśnienie tętnicze. Jak to powinno wyglądać:

1. Utrzymuj prawidłową masę ciała. Obwód w talii u kobiet nie powinien przekraczać 88 cm a u mężczyzn 102 cm.
2. Ogranicz spożycie soli kuchennej. Postaraj się nie dosalać potraw, unikaj kupowania produktów konserwowanych związkami sodu. Optymalne będzie spożycie jednej łyżeczki, czyli około 6 gramów soli na dobę.

• Zmień swoją dietę na zdrową. Wprowadź do swojego jadłospisu więcej warzyw, owoców i ryb.
• Oprócz tego, że powinieneś rzucić palenie, musisz też unikać miejsc, w których palą inne osoby.
• Zmniejsz ilość wypijanego alkoholu do minimum.
• Zwiększ chociaż trochę swoją aktywność fizyczną. Nie chodzi tutaj od razu o sport wyczynowy. Zacznij od spacerów, pływania, jazdy na rowerze do pracy. Codziennie i systematyczne ćwiczenia i aktywność pomagają w nadciśnieniu tętniczym.
• Ponadto twój lekarz po wizycie zapewne zaleci Ci spożywanie różnych środków farmakologicznych odpowiednich do rodzaju nadciśnienia, z jakim się borykasz.

Wiesz już zatem jak obniżyć ciśnienie krwi. Musisz jednak wiedzieć, że szybkie obniżenie ciśnienia krwi nie będzie możliwe bez systematycznej i długiej pracy nad sobą. Leczenie nadciśnienia tętniczego trwa do końca życia.

Nadciśnienie tętnicze nie musi być chorobą, na którą umiera co trzeci Polak. Odpowiednia diagnostyka i działanie prewencyjne w kierunku zmniejszenia ciśnienia dają dobre rezultaty. Dlatego, jeśli nadciśnienie tętnicze jest w waszej rodzinie lub podejrzewacie je u siebie, udajcie się do lekarza i zacznijcie działać.

Nie wiele osób wie, że czarna porzeczka to nie tylko owoc a źródło wielu witamin. Czarna porzeczka kojarzona jest jest z ogródkiem, wielu z Was przypomina sobie pewnie te krzaki czarnych porzeczek z dzieciństwa. Kiedy maliny dawno się skończyły, w lipcu zaczynały dojrzewać porzeczki. Same w sobie, zerwane prosto z krzaka mają cierpki smak. Jednak prawidłowo podane stawały się pysznymi dżemami i sokami. Wtedy nie za bardzo zdawaliśmy sobie sprawę z ich dobroczynnego składu. Postaramy się Was przekonać do uprawiania czarnej porzeczki i przetwarzania jej na różne sposoby! Porzeczki czarne są najlepszym wyborem spośród wszystkich odmian.

Czarna porzeczka właściwości witaminy C

Mimo iż owoce czarnej porzeczki są bardzo małe tylko 100 g tylko owoców pokrywa prawie 260% dziennego zapotrzebowania na witaminę C. Mówi się, że liczby nie kłamią zatem 100 g porzeczek zawiera:

• wartość energetyczna: 63 kcal
• potas: 322 mg
• witamina C: 181 mg

Czarne porzeczki używane były już przez nasze babcie i prababcie. W tradycyjnej domowej medycynie stosowane mogą być przy artretyzmie czy reumatyzmie a także przy infekcji górnych dróg oddechowych. Sprawdzają się też świetnie przy problemie z wypadaniem włosów oraz alternatywnie na ukąszenia komarów czy meszek. Jednak tutaj chcielibyśmy się skupić bardziej na witaminie C. Czarnej porzeczka znajduje się na 7 miejscu w kategorii najlepszych produktów, zawierających największą ilość witaminy C. Co może zaskoczyć niektórych z Was, garść czarnych porzeczek czyli około 40 g zawiera tyle witaminy C co sok z 3.5 cytryny.

Jeden z lepszych owoców czyli czarna porzeczka. Witamina C źródłem zdrowia.

Czarną porzeczkę możemy spożywać zarówno prosto z krzaka ale też jako sok. Również liście czarnej porzeczki zawierają witaminy i dobroczynne składniki. Witamina C to w końcu świetny antyoksydant.

Sok z czarnej porzeczki zawiera również flawonoidy. Mają one właściwości przeciwutleniające, dzięki temu wymiatają z ciała wolne rodniki i znacznie spowalniają procesy starzenia. Ale to nie wszystko. Wcześniej wspomniane flawonoidy mają także potwierdzone działanie antynowotworowe. Zatem picie soku z owoców czarnej porzeczki działa profilaktycznie i chroni przed rozwijaniem się nowotworów. Jeśli na co dzień borykamy się z miażdżycą, sok z czarnych porzeczek, właśnie dzięki flawonoidom obniża poziom tego „złego” cholesterolu LDL. Oprócz wymienionych już zalet flawonoidy mają również działanie antywirusowe, przeciwzapalne, bakteriobójcze oraz grzybobójcze. Dodatkowo prawdziwy sok z czarnej porzeczki zawiera antocyjany. Brzmi to dość egzotycznie, ale to składnik który działa jak naturalny antybiotyk. Jest bardzo pomocny przy zakażeniach pokarmowych bakterią E-coli. Sok z czarnej porzeczki zawiera również rutynę, która zwiększa wchłanianie witaminy C i wzmacnia naczynia krwionośne. Natomiast kwercetyna pochodząca z tych owoców, dzięki moczopędnym właściwościom pomaga oczyścić organizm z toksyn. Działa również przeciwalergicznie i łagodzi objawy uczuleń. Kwasy fenolowe, które również znajdziemy w czarnej porzeczce poprawiają również pracę serca, działają przeciwzakrzepowo oraz zapobiegają zawałom. Dodatkowo w soku z owoców czarnej porzeczki znajdziemy między innymi wapń, żelazo, magnez, fosfor, potas, sód i cynk oraz witamina A oraz E i witaminy z grupy B.

Jeśli zastanawiacie się już jaki wybrać sok z czarnej porzeczki podpowiadamy – ten zrobiony samodzielnie. Te ze sklepowych półek zawierają zazwyczaj dużą ilość cukru. Przygotowanie soku z czarnej porzeczki w warunkach domowych nie jest wcale takie trudne. Wystarczy owoce czarnej porzeczki zagotować z dodatkiem wody, następnie odcedzić dodać do smaku cukru bądź miodu, zagotować i przelać do butelek.

Napar z liści czarnej porzeczki to kolejny sposób na dobroczynne wykorzystanie witaminy zawartej w czarnej porzeczce. Warto powiedzieć że liście czarnej porzeczki mają pozytywny wpływ na układ moczowy. Ponadto wykazują właściwości przeciwzapalne. Co więcej, witaminy, które zawierają również liście, pomogą w walce z przeziębieniem.

Do liści czarnej porzeczki wystarczy wlać wrzątek, odczekać około 10 minut i odcedzić. Dla wzmocnienia działania można dodać owoce czarnej porzeczki lub sok.

Jak widzicie czarne porzeczki to bogate źródło witaminy c ale nie tylko. Nie można pominąć tego jak dobre działanie mają owoce ale również wywary z liści czarnej porzeczki. Witamina C zawarta w owocu jakim jest czarna porzeczka to istne lekarstwo na różnego rodzaju choroby. Nie tylko sok z czarnej porzeczki czy wywar z liści mają działanie prozdrowotne. Na rynku dostępna jest szeroka gama produktów zawierająca właśnie owoce czarnej porzeczki. Są to również dżemy, powidła czy nalewki. W ich składzie również na pierwszym miejscu występuje witamina C. Jeśli więc zastanawiacie się jak możecie wspierać swoją odporność i zdrowie w naturalny sposób czarna porzeczka będzie właściwym wyborem.

Hipoglikemia, to choroba zwana inaczej niedocukrzeniem. Zaburzenie gospodarki węglowodanowej w organizmie spowodowane jest niskim poziomem cukru we krwi. Kiedy stężenie glukozy we krwi, czyli cukru w osoczu, spada poniżej 70 miligramów na decylitr (czyli do tak zwanego alertowego stężenie glukozy we krwi), oraz zaobserwujemy towarzyszące mu objawy, wywołane jego niedoborem w ośrodkowym układzie nerwowym oraz aktywację układu współczulnego, możemy mówić o hipoglikemii. Taki stan pojawić się może w każdej postaci cukrzycy. Głównie występuje u osób borykających się z cukrzycą typu pierwszego oraz z cukrzycą typu drugiego. Zdarza się jednak również u osób cierpiących na cukrzycę LADA, cukrzycę MODY oraz u kobiet zmagających się z cukrzycą ciążową. Spadek poziomu glukozy we krwi towarzysz również wielu chorobom. Jest on stały bądź nawraca w postaci epizodów. Węglowodany czyli cukry w organizmie mają za zadanie dostarczenie odpowiedniej energii niezbędnej do prawidłowego funkcjonowania mózgu oraz wspomagają one również pracę układu pokarmowego. Hipoglikemia występuje najczęściej u osób, u których stosowana jest intensywna insulinoterapia. Jest powikłaniem leczenia cukrzycy, które stanowi potencjalne zagrożenie dla życia. U chorych leczonych insuliną może prowadzić nawet do śmierci. Dlatego bardzo ważna jest szybka interwencja i leczenie

Hipoglikemia objawy – spadek stężenia glukozy we krwi

Objawy hipoglikemii są indywidualne oraz różne w zależności od rodzaju schorzenia. Jednak bez względu na rodzaj hipoglikemii spadek stężenia glukozy we krwi poniżej 70 mg dl może spowodować śpiączkę bądź w najgorszym przypadku zgon. Najbardziej typowe objawy hipoglikemii to między innymi:

• uczucie wilczego głodu, czyli bardzo silny głód
• niepokój, nerwowość, oraz zaburzenia koncentracji
• przyspieszoną akcję serca czyli tachykardię
• osłabienie
• zawroty głowy a co za tym idzie nudności i wymioty
• pocenie się
• drżenie mięśniowe, drżenie rąk
• zaburzenia koordynacji ruchowej i koncentracji
• zaburzenia oddychania i krążenia
• rozszerzenie źrenic, zaburzenie widzenia
• podwójne widzenie
• drgawki
• senność, a nawet śpiączka

Objawy niedocukrzenia to również zaburzenie zachowania, stany lękowe, pobudzenie, agresję.

Rodzaje hipoglikemii

Rozróżniamy kilka rodzajów hipoglikemii.

1. Ciężka hipoglikemia jest to najpoważniejsza postać hipoglikemii. Powoduje ona utratę przytomności. Ta postać hipoglikemii jest szczególnie groźna ponieważ chory potrzebuje pomocy drugiej osoby, która poda mu węglowodany bądź glukagon lub podejmie inne działania neutralizujące hipoglikemię. W przypadku utraty przytomności należy jak najszybciej wezwać lekarza, który będzie mógł podać choremu glukozę dożylnie.
2. Hipoglikemia w ciąży jest niebezpieczeństwem zarówno dla matki jak i dziecka. Dlatego bardzo ważne jest kontrolowanie poziomu cukru w ciąży. Poprzez tak zwany za niski cukier płód może być narażony na pojawienie się wad rozwojowych.
3. Hipoglikemia bez cukrzycy czyli tak zwana hipoglikemia reaktywna. Może wystąpić ona po posiłkach, głownie tych zawierających dużą ilość węglowodanów. Objawia się spadkiem poziomu cukru we krwi w przeciągu 3-5 godzin po posiłku.
4. Hipoglikemia poposiłkowa czyli tak zwany niski poziom cukru po jedzeniu występuje głównie u osób chorujących na cukrzycę, które zażywają leki przeciw glikemii lub przyjmują insulinę. Poziom krwi maleje wówczas poniżej wartości 55 – 70 mg dl w przeciągu 4 godzin po spożyciu posiłku.

Hipoglikemia leczenie

U osób chorych na cukrzycę, u których występuje hipoglikemia sposób leczenia zależy od stopnia zaawansowania choroby. Gdy u chorej osoby występuje lekkie lub umiarkowane niedocukrzenie, podczas napadu choroby należy jak najszybciej podać doustnie szybko wchłaniające się cukry proste, do takich produktów należą słodkie pokarmy lub napoje. Kiedy pierwsze objawy niedocukrzenia miną należy podać węglowodany złożone. Do produktów zawierających takie cukry należą między innymi chleb oraz owoce takie jak banan czy jabłko. Jeśli chorujemy na lekką hipoglikemię nasz stan powinien się bardzo szybko poprawić. Jeśli jednak stan naszej hipoglikemii jest ciężki i w każdej chwili możemy stracić przytomność, ponadto występują u nas zaburzenia świadomości i trudności z połykaniem, bezzwłocznie należy wezwać lekarza. Tylko dzięki podaniu glukagonu domięśniowo stężenie glukozy we krwi może wrócić do normy. Jeśli mamy w swoim otoczeniu osobę chorą na niedocukrzenie zwłaszcza cukrzycę typu 1, należy pamiętać że jest ona w największej grupie ryzyka wystąpienia hipoglikemii. Leczenie może przyspieszyć glukagon, który takie osoby powinny i zazwyczaj posiadają przy sobie. W każdej chwili może to uratować ich życie.

Hipoglikemia reaktywna dieta

Dieta wskazana jest głównie gdy spadek stężenia glukozy we krwi następuje po zjedzeniu posiłku zawierającego dużą ilość węglowodanów czyli w hipoglikemii reaktywnej. Dla utrzymania prawidłowego poziomu cukru we krwi powinno się jeść co najmniej sześć mniejszych posiłków dziennie w odstępach co 2-3 godziny. Taka dieta powinna zniwelować niedocukrzenie po posiłkach. Ważne jest aby z produktów jakie spożywamy wykluczyć cukry proste. Do takich substancji zaliczamy biały cukier, miód, słodycze czy tłuste mleko. Kiedy po posiłku dopada nas hipoglikemia warto zadbać o to aby w naszych daniach znajdowały się głownie węglowodany złożone. Znajdziemy je w ciemnym pieczywie, brązowym ryżu, chudym mięsie czy nabiale. Aby niedocukrzenie nie było dłużej naszym problemem zachęcamy do unikania produktów o wysokim indeksie glikemicznym. Zaliczamy do nich między innymi niektóre owoce i warzywa.

Choroby układu sercowo-naczyniowego, w tym choroba niedokrwienna serca, znana również pod nazwą choroba wieńcowa, są jednym z najczęstszych przyczyn zgonów na całym świecie. Jeśli do naszego serca nie dopływa odpowiednia ilość krwi, a co za tym idzie nasze, serce nie jest odpowiednio zaopatrywane w tlen, dochodzi do jego martwicy. Jest to związane z powstawaniem zmian w tętnicach wieńcowych, które są odpowiedzialne za doprowadzenie utlenionej krwi do serca. Dlatego najczęstszą przyczynę choroby niedokrwiennej serca podaje się miażdżycę.

Choroba niedokrwienna serca – diagnostyka

Rozpoznanie choroby niedokrwiennej serca możliwe jest przede wszystkim dzięki przeprowadzeniu przez lekarza szczegółowego wywiadu oraz przeprowadzeniu koniecznych badań dodatkowych. Specjaliści bardzo często zlecają dodatkowe badanie, takie jak: EKG, ECHO serca oraz badanie enzymów sercowych. Do głównych metod rozpoznawania choroby wieńcowej serca zaliczamy badanie inwazyjne zwane koronarografią. Dzięki temu badaniu możemy stwierdzić zmiany zwężające w tętnicach wieńcowych oraz oszacować ich wielkość. Koronarografia pozwala również na wykrycie skurczu naczynia wieńcowego u chorych z bólami w klatce piersiowej. W ostatnich czasach jednak wprowadzane są nowe techniki rozpoznawania i diagnostyki objawów choroby niedokrwiennej serca. Jest to między innymi wielorzędowa tomografia komputerowa. Pozwala ona na nieinwazyjne zobrazowanie struktur anatomicznych serca. Dzięki jej zastosowaniu możemy ocenić naczynia wieńcowe (ich stopień uwapnienia, pozwalający określić stopień miażdżycy), jamy serca, zastawki. Umożliwia również wstępną ocenę funkcjonalną serca. Między innymi pomiar kurczliwości oraz frakcji wyrzutowej serca.

Choroba niedokrwienna serca objawy

Choroba niedokrwienna serca to zespól objawów, które pojawiają się w momencie niewystarczającego zaopatrzenia komórek w tlen i substancje odżywcze. Jak powszechnie wiadomo, tlen jest niezastąpionym ogniwem potrzebnym do prawidłowej pracy serca. Pierwszym i najczęstszym objawem charakteryzującym niedotlenienie serca i niedokrwienie serca jest ból w klatce piersiowej. Taki ból, któremu towarzyszy niedokrwienie mięśnia sercowego nazywamy dusznicą bolesną. Ból ten zlokalizowany jest za mostkiem i może promieniować zarówno do szyi, jak i ramion. Pojawia się zazwyczaj podczas wysiłku, nadmiernego stresu czy pod wpływem zimnego powietrza. Chory ma wrażenie ucisku i gniecenia w klatce piersiowej. Często nazywany jest piekącym i rozrywającym.

Choroba wieńcowa objawy specyficzne

Objawy choroby wieńcowej serca pojawiają się również w postaci wielu innych symptomów. Tak jak ból w klatce piersiowej pojawiają się one najczęściej w odpowiedzi na wysiłek fizyczny czy stres. Są to między innymi: płytki oddech, mdłości, kołatanie serca, pocenie się. Do objawów zaliczamy również osłabienie. Może jednak zdarzyć się tak, że objawy choroby wieńcowej nie będą dawały o sobie znać. Wtedy najczęściej osoba dowiaduje się, że jest chora, gdy dojdzie do zawału serca. Choroba ta więc nie musi dawać żadnych objawów, dlatego należy obserwować swoje zdrowie i dbać o profilaktykę chorób serca.

Choroba wieńcowa serca – przyczyny

Przyczyn choroby niedokrwiennej serca jest bardzo dużo. Wyróżniamy tutaj przyczyny pierwotne oraz wtórne. Do tych pierwszych zaliczamy miażdżycę tętnic wieńcowych, zator tętnic wieńcowych, niedorozwój tętnic wieńcowych, zwężenie tętnic wieńcowych oraz, oraz urazy, przez które powstaje na przykład krwiak, przez którego dochodzi do zwężenia tętnic. Wtórną przyczyną choroby wieńcowej jest głównie niedociśnienie, zatrucie osób tlenkiem węgla, nieprawidłowy skurcz ściany tętnicy wieńcowej czy anemia.

Choroba wieńcowa- czynniki ryzyka

Grupa osób o podwyższonym ryzyku zachorowania na niedokrwistość serca jest bardzo duża. Żyjemy w kraju rozwiniętym dlatego nadmierne spożywanie jedzenia, siedzący tryb życia oraz stres są nieodzowną częścią naszego dnia. Chorobie wieńcowej sprzyja właśnie otyłość, niewystarczający wysiłek fizyczny czy nadmierny stres. Do czynników ryzyka niedokrwienia mięśnia sercowego należy zaliczyć również palenie papierosów, nadciśnienie tętnicze zespół metaboliczny oraz cukrzycę typu 2. Również u osób spożywających zbyt dużą ilość „złego” cholesterolu LDL, a zbyt małą ilość „dobrego” cholesterolu HDL wzrasta ryzyko choroby niedokrwiennej serca. O swoje zdrowie należy szczególnie zadbać, zwłaszcza wtedy gdy w rodzinie występowała lub występuje choroba niedokrwienna serca. Mówi się również o tym, że płeć oraz wiek odgrywają tutaj znaczącą rolę. Do niedokrwienia mięśnia sercowego o wiele częściej dochodzi u mężczyzn, zwłaszcza po 45 roku życia. Kobiety powinny się obserwować i badać po 55 roku życia.

Choroba niedokrwienna serca leczenie

Leczenie niedokrwienia mięśnia sercowego nie jest proste. Polega ono głównie na profilaktyce. Jak wiemy o zdrowie, należy dbać przez całe swoje życie. Dlatego, jeśli nie chcemy, aby dotknęła nas choroba wieńcowa, musimy przestrzegać paru zasad. Leczenie choroby polega na prowadzeniu zdrowego trybu życia. Co zdrowie oznacza dla zwykłych osób? Zachęcamy do stosowania zbilansowanej diety ubogiej zwłaszcza w tłuszcze zwierzęce. Polecamy wysypianie się oraz unikanie nadmiernego stresu. Niedozwolone jest również palenie papierosów, zarówno tych normalnych, jak i elektrycznych oraz fajek i cygar. Leczenie przyniesie pożądane rezultaty, jeśli ograniczymy spożywanie alkoholu. Osoby spędzające w głównej mierze czas w pozycji siedzącej powinny zadbać zwłaszcza o aktywność fizyczną. Pomocne okazać się może zażywanie suplementów kwasu foliowego. Dzięki jego działaniu dochodzi do zmniejszenia we krwi homocysteiny, która jest jednym z czynników ryzyka w chorobie wieńcowej.

Czasami jednak prowadzenie zdrowego trybu życia nie będzie wystarczające. Wtedy lekarze po odpowiedniej diagnostyce mogą zdecydować się na leczenie farmakologiczne lub inwazyjne. To drugie polega na wprowadzeniu specjalnego balonika poszerzającego światło tętnicy wieńcowej. W ostatnich czasach bardzo polepszyła się kontrola głównych czynników ryzyka choroby niedokrwiennej serca takich jak miażdżyca naczyń wieńcowych, co pozwala na zmniejszenie zachorowalności oraz śmiertelności spowodowanej powyższą chorobą. Skuteczna oraz optymalna farmakoterapia znacznie zmniejsza tempo progresji choroby, oraz ryzyko zgonów.

Na czym polega badanie echo serca? Serce jest to centralnie położony narząd układu krwionośnego. Jego wyjątkowość polega na tym, że wykonuje on nieustanną pracę. Jednak ta niezawodna i wydajna pompa bardzo często jest przez nas zaniedbywana. Choroby serca występują coraz częściej i niestety urosły do rangi chorób cywilizacyjnych.Prawidłowe działanie serca jest niezbędne do prawidłowego funkcjonowania naszego organizmu. Warto wykonywać badania diagnostyczne, aby sprawdzić czy z naszym sercem jest wszystko w porządku. W przypadku serca jest to badanie zwane echokardiografią, czyli potocznie badanie echo serca.

Na czym polega badanie echo serca?

Echo serca nazywane inaczej echokardiografią lub w skrócie USG serca czy UKG czyli ultrasonokardiografia to bezinwazyjne badanie ultrasonograficzne. Czyli podczas badania nie będzie potrzebna interwencja chirurgiczna, oraz powyższe badanie nie narusza struktury narządów. Pozwala ono bezboleśnie ocenić pracę Waszego serca. Dzięki temu, że nie daje ono skutków ubocznych można powtarzać je wielokrotnie. W trakcie badania wykorzystywane są fale ultradźwiękowe o częstotliwości od 1 do 10 MHz. Odbijają się one od badanych struktur, co pozwala na odczytanie gotowego obrazu na monitorze. Dzięki nowoczesnej technologii obraz można wydrukować, bądź zapisać w formie video. Pozwala to na ocenę struktury anatomicznej serca, kurczliwości mięśnia sercowego, budowy i pracy zastawek oraz przepływu krwi w obrębie przedsionków i komór serca, aorty, żył, tętnic oraz żyły płucnej.

Echo serca co wykrywa?

Echo serca zazwyczaj zleca nam lekarz rodzinny lub kardiolog. Dzieje się tak w sytuacji kiedy lekarz zaobserwuje pewne nieprawidłowości, które wymagają dalszej diagnostyki, bądź podczas wywiadu poinformowaliście go o występowaniu niewyjaśnionych omdleń czy zaburzeń rytmu serca. Wskazaniem do wykonania badania jest również nadciśnienie tętnicze, choroba wieńcowa, choroba zakrzepowo-zatorowa,wady zastawek. Echokardiografia pomaga w wykryciu przebytego zawału, występujących skrzeplin, nowotworu serca, a także płynu w worku osierdziowym.

Jak wygląda badanie echo serca?

W zależności od rodzaju wykonywanego badania echa serca, różni się ono przygotowaniem do badania i jego wykonaniem.

Echokardiografia przezklatkowa, to podstawowe badanie diagnostyczne chorób serca. Do badania należy rozebrać się od pasa w górę i położyć na plecach bądź na lewym boku z lewą ręką uniesioną do góry. Lekarz pokrywa skórę specjalnym żelem i przykłada do niego głowicę aparatu. Następnie przesuwa głowicę w odpowiednie miejsca. Wysyła ona fale dźwiękowe oraz pochłania powracające echo. Dzięki temu uzyskujemy obraz na monitorze na którym widoczne są wszystkie ewentualne zmiany w budowie serca, bądź nieprawidłowości związane z jego pracą.

Echo serca przezprzełykowe to badanie serca przez przełyk. Stosowane jest jako uzupełnienie echokardiografii przezklatkowej lub gdy jest potrzebna bardziej dokładna ocena pracy serca. W tym przypadku konieczne będzie podanie znieczulenia miejscowego na tylną ścianę gardła oraz w razie potrzeby środków uspokajających. Lekarz wprowadza przez przełyk specjalną sondę o małej średnicy. Dzięki temu, że jest ona wprowadzana blisko serca, można dokładniej przyjrzeć się strukturom serca.

Po takim badaniu nie należy spożywać alkoholu przez 24 godziny. Może również wystąpić suchość w gardle, ból gardła lub nudności. Gdyby pojawiły się niepokojące objawy takie jak duszności czy problemy z mówieniem należy skonsultować się z lekarzem.

Echo serca jak się przygotować? Ile trwa badanie echo serca?

Do standardowego przezklatkowego echa serca nie musimy się specjalnie przygotowywać. Ważne jest, aby dla komfortu swojego i lekarza zadbać o higienę ciała. Na przezprzełykowe echo serca należy przyjść na czczo oraz jeśli lekarz poprosi stawić się z badaniem RTG klatki piersiowej oraz EKG serca. Echokardiografia niezależnie od metody wykonywania badania trwa od 15 do 30 minut.

Echo serca wyniki.

Podczas badania echo serca mierzona jest frakcja wyrzutowa serca, czyli objętość krwi jaka jest przepompowywana w trakcie jednego skurczu serca. Badanie zazwyczaj lewej komory ma za zadanie określić wydolność serca w procentach. Wskazuje ono jaki procent krwi znajdujący się w lewej komorze przed fazą wyrzutu został przepompowany do tętnic w trakcie skurczu U zdrowej osoby frakcja wyrzutowa serca wynosi przynajmniej 60-65% końcowo-rozkurczowej objętości. Mniejsza wartość może wskazywać na nieprawidłowości. Nie należy jednak samemu dokonywać diagnozy i zgłosić się po nią do lekarza kardiologa.

Serce jest najważniejszym elementem układu krążenia. Jest to najciężej pracujący organ naszego ciała. Pracuje w dzień i w nocy bez odpoczynku. Niestety bardzo często zamiast o niego dbać, obciążamy go jeszcze bardziej. Notuje się coraz więcej zgonów na skutek chorób układu krążenia. Warto więc regularnie wykonywać odpowiednie i skuteczne badania. Holter EKG bez wątpienia jest właśnie takim badaniem.

Jak przebiega badanie holtera?

Jest to nieinwazyjne i bezbolesne badanie przeprowadzane przez dłuższy okres czasu, najczęściej przez 24 godziny. Do założenia holtera należy się rozebrać od pasa w górę. Przed przyjściem do lekarza należy dokładnie umyć klatkę piersiową. Po przygotowaniu skóry lekarz przykleja specjalne elektrody na klatce piersiowej pacjenta. Połączone są one przewodami z urządzeniem rejestrującym EKG, umieszczonym w niewielkim pudełku. Badany ma za zadanie nosić aparaturę rejestrującą przez 24 godziny bądź dłużej. Wszystko w zależności od zaleceń lekarza. Podczas trwania całego badania zostaniesz poproszony o prowadzenie dziennika aktywności.

Należy zapisywać tam wykonywane czynności i występowanie ewentualnych dolegliwości takich jak ból w klatce piersiowej, arytmia, omdlenia z dokładnym zaznaczeniem godziny oraz czasu ich występowania. Podczas badania nie należy specjalnie się oszczędzać. Badany ma za zadanie utrzymywanie aktywności fizycznej, wykonywanie wszystkich codziennych czynności oraz wykonywanie pracy zawodowej. Tylko wtedy badanie będzie miarodajne i będzie można stwierdzić jaka jest reakcja serca na wysiłek fizyczny. Po wyznaczonym czasie lekarz zdejmuje aparat, a następnie podłącza go do komputera w celu zgrania zapisu EKG. Następnie kardiolog ocenia i interpretuje zapis.

Holter EKG jak się przygotować? Holter jak się ubrać?

Założenie holtera nie wymaga żadnych specjalnych przygotowań oprócz zachowania higieny ciała przed założeniem aparatury. Jeśli posiadasz włosy na klatce piersiowej, należy je zgolić. Najlepiej ubrać wygodne niekrępujące i nie przylegające do ciała ubranie. Ponadto nie należy używać koców ani poduszek elektrycznych. Podczas rejestracji holter EKG nie wolno brać pryszniców ani kąpieli, oraz moczyć klatki piersiowej lub urządzenia. Nie należy również klikać w rejestratorze oraz zmieniać ustawień. Nie zdejmujemy ani nie ruszamy sami urządzenia. Jest z nami również w nocy. Dopiero lekarz może odłączyć nas od aparatu.

Po co wykonywać badanie Holter EKG, jeśli można wykonać zwykłe EKG?

Zwykłe EKG spoczynkowe nie daje nam pełnego obrazu występujących zmian tylko ich część, która pojawia się tylko i wyłącznie w spoczynku. Badanie EKG przy użyciu Holetra pozwala nam szerzej spojrzeć na wyniki. Ocenia bowiem zmiany dynamiczne zachodzące w sercu, zarówno podczas aktywności jak i w spoczynku. Pozwala stwierdzić zaburzenia rytmu serca, oraz ocenić jego rytm. Przydatne może okazać się w szukaniu przyczyny napadów duszności, omdleń czy kołatania serca. Dzięki temu urządzeniu możemy wykryć patologie pojawiające się w różnych warunkach.

Badanie Holtera wyniki.

Po wykonanym badaniu lub przed zastanawiasz się pewnie jak odczytać wyniki Holtera. Ilość parametrów mierzonych podczas badania jest bardzo duża. Między innymi średnia, maksymalna oraz minimalna częstotliwość skurczów serca, występowanie tachykardii, brakdykardii czy pojawienie się obniżenia odcinka ST. Nie jesteśmy w stanie połączyć tego wszystkiego w całość. Najlepiej więc udać się do lekarza specjalisty czyli w tym przypadku kardiologa.

Powinien on wytłumaczyć nam wszystko, zlecić ewentualne dodatkowe badania lub poinformować po jakim czasie powinniśmy powtórzyć badanie Holter EKG. Nie należy posiłkować się wiedzą zamieszczoną w internecie, ponieważ bardzo często znajdują się tam nieprawdziwe informacje. Każdy człowiek jest inny i badanie nie jest równe badaniu. Dlatego każdorazowo należy wyniki skonsultować z lekarzem.

Niewydolność serca leczenie jest tematem, na który wiele osób szuka odpowiedzi. Niewydolność serca skutkuje tym, że serce pompuje niewystarczającą ilość krwi. Dużym problemem są występujące skutki uboczne, które należą do tych przeszkadzających w życiu codziennym. Na szczęście wraz z postępem rozwoju medycyny okazuje się, że można coraz skuteczniej leczyć niewydolność serca.

Czym jest niewydolność serca?

Niewydolność serca skutkuje zaburzeniami, które powodują, że serce ma mniejsze możliwości związane z pompowaniem krwi i utrzymaniem odpowiedniego przepływu w całym ciele. Warto też dodać, że jest to następstwo uszkodzenia mięśnia sercowego, które najczęściej spowodowane jest chorobą wieńcową. Jednakże nie są to jedyne przyczyny, które powodują niewydolność serca. Wśród nich należy również wymienić: nadciśnienie tętnicze, wrodzone wady serca, zakażenie zastawek serca, zakażenie mięśnia sercowego, migotanie przedsionków, uszkodzenie zastawek oraz kardiomiopatie.

Jednakże same statystyki mówią, że zazwyczaj niewydolność serca spowodowana jest chorobą wieńcową. Niestety, poza tym, że jest to choroba, która wymaga długiego leczenia, to dodatkowo może być pogłębiana. Najczęściej jest to spowodowane chorobami płuc, infekcjami, nadciśnieniem tętniczym, chorobą nerek, zawałem serca, nierównym biciem serca, ale również nieprawidłowym odżywianiem.

Jakie objawy występują przy niewydolności serca?

Tak jak wcześniej wspominałem, niewydolność serca jest bardzo niekomfortowym schorzeniem, ponieważ ma liczne objawy, które przeszkadzają w życiu codziennym. Wśród nich najbardziej problematyczne mogą być duszności i zmęczenie. Poza nimi pojawiają się obrzęki oraz niechęć do wysiłku fizycznego. Rzadziej występującymi objawami jest zwiększona potrzeba oddawania moczu, brak apetytu, zaparcia, zawroty głowy, uczucie pełności w brzuchu oraz splątanie.

Jak widać, objawy są o tyle ciekawe, że często ludzie mylą je z innymi chorobami. Raczej osoby, które odczuwają nadmierne zmęczenie oraz brak apetytu nie będą tych objawów jednoznacznie kojarzyć z niewydolnością serca.

Pojawienie się objawów

Wiele osób zastanawia się, dlaczego tego typu objawy pojawiają się przy tej chorobie. Jest to spowodowane faktem, że serce odpowiada za przepływ całej krwi w organizmie. W przypadku, gdy nie pracuje ono ze swoją pełną wydajnością, nie pompuje odpowiedniej ilości krwi, która musi trafić do wszystkich organów. Paliwem, które napędza komórki, jest tlen, który też jest pompowany wraz z powietrzem. W przypadku, gdy w narządach zalega krew i jednocześnie dociera do nich zbyt mała ilość tlenu, zaczynają występować skutki uboczne. Organizm wtedy zdecydowanie szybciej i łatwiej się męczy, ponieważ w tkankach mięśniowych znajduje się zbyt mała ilość tlenu.

Dlaczego niewydolność serca jest aż tak groźna?

Mimo tego, że z roku na rok pojawia się progres związany z leczeniem niewydolności serca, to jest to bardzo groźna choroba. Leczenie tej choroby jest bardzo drogie, ponieważ pochłania około 2% całkowitego budżetu na służbę zdrowia. Co więcej, śmiertelność jest bardzo wysoka i umiera na nią więcej osób niż na raka piersi. Niestety, statystyki pokazują również, że połowa chorych umiera na tę chorobę w ciągu 4 lat od postawionej diagnozy.

Niewydolność serca leczenie

Niewydolność serca leczenie to ciężki temat, ponieważ działania podjęte przez lekarzy muszą być dostosowane do zaawansowania choroby oraz pojawiających się objawów. Leczenie tej choroby nie opiera się tylko i wyłącznie na lekach, ale sięga zdecydowanie głębiej. Niewydolność serca leczenie opiera się na zmianie diety, wprowadzeniu wysiłku fizycznego oraz treningu siłowego.

Wrodzone wady serca należą do grupy najczęściej spotykanych wad wrodzonych. Co więcej, ich negatywne skutki ujawniają się również w postaci faktu, że największa ilość zgonu niemowląt w Polsce. Spowodowana jest właśnie przez wady serca. Niektóre z nich mogą być na tyle poważne, że trzeba operować noworodka. Jednakże występują i takie, które nie wykazują objawów, a wykryte zostają dopiero po kilkunastu latach.

Wrodzone wady serca – co oznacza to sformułowanie?

Wrodzone wady serca to po prostu nieprawidłowości w budowie serca, zaburzenia położenia serca oraz naczyń w klatce piersiowej. Co ciekawe, według statystyk dotyczą one średnio aż jedno dziecko na 100 na świecie. Warto też dodać, że statystyka ta aktualna jest dla każdego miejsca na ziemi, bez względu na to, jak dany kraj jest bardzo rozwinięty.

Jak rozpoznać wady serca?

Tak jak wcześniej wspominałem, czasami, niektóre wady serca nie są wykrywane na początku życia dziecka. Co więcej, może się okazać, że wrodzona wada zostanie wykryta dopiero po kilkunastu latach. Jednakże duża ilość wad zostaje wykryta zdecydowanie szybciej. Niedorozwój lewego serca lub wspólnego kanału przedsionkowo-komorowego można wykryć już na początku ciąży. Technologia jest na tyle rozwinięta, że do 20 tygodnia ciąży można ustalić większość ewentualnych problemów. W momencie, w którym lekarz zweryfikuje daną wadę, to kobieta w ciąży kierowana jest do specjalnego oddziału. Na nim odbywa się specjalistyczne leczenie, które ma na celu pomoc nienarodzonemu dziecku.

Niestety, technologia zawodzi w kwestii ustalenia przyczyny wady wrodzonej serca. Okazuje się, że aż w 90% przypadków nie udaje się jej zdiagnozować. Co nie zmienia faktu, że niektóre przyczyny są znane.

Przyczyny wrodzonych wad serca

Jedną z najczęściej pojawiających się przyczyn wad serca jest zespół Downa. Duża część dzieci, która rodzi się z tą chorobą, cierpi na zaburzenia w budowie serca oraz inne nieprawidłowości związane z tym narządem. Nie można też zapomnieć o tym, że prawdopodobieństwo na urodzenia dziecka z chorobą Downa rośnie wraz z wiekiem matki. Powoduje to, że dziecko nie tylko jest narażone na tę ciężką chorobę, ale również na wadę serca.

Warto też dodać, że analogiczna sytuacja występuje też przy innych chorobach takich jak, zespół Turnera, Klinefeltera, Edwardsa, Williamsa, Noonan oraz Marfana. Jednakże, w przypadku, gdy jeden z rodziców lub jego rodzeństwo ma wadę serca. Ryzyko na urodzenie dziecka z tą wadą wynosi około 4, jeśli zaś oboje rodziców zmagają się z tym problemem, to ryzyko wynosi 10. Warto też dodać, że ryzyko dodatkowo wzrasta wraz z częstotliwością pojawiania się wad serca w rodzinie.

Na co jeszcze należy uważać?

Należy też pamiętać, że wrodzone wady zdecydowanie częściej pojawiają się u dzieci, których matki paliły papierosy, piły alkohol lub używały innych używek w czasie ciąży. Co więcej, udowodniony jest wpływ infekcji wirusem różyczki u kobiet w ciąży. Może ona powodować pojawianie się wad wrodzonych np. wad serca. Jeśli chodzi o choroby, to również kobiety, które mają cukrzycę, jednocześnie mają większe ryzyko na urodzenie dziecka z tą chorobą.

Najczęściej pojawiające się wrodzone wady serca

Jedną z najczęściej pojawiających się wad serca jest ubytek w przegrodzie międzyprzedsionkowej. Co ważne, tego typu ubytki nie wykazują żadnych objawów i zamykają się same w ciągu kilku miesięcy od urodzenia się dziecka, które ma tę wadę. Niestety, jeśli są duże, to należy takie dziecko operować.
Kolejną popularną wadą serca jest przetrwały przewód tętniczy Botalla. Odnosi się on do przewodu tętniczego Botalla, który łączy u płodu lewą tętnicę płucną z aort. Powinien się on sam zamknąć w ciągu 24 godzin od pierwszego wdechu dziecka, jednakże czasami do tego nie dochodzi. W takim przypadku należy zamknąć ten przewód podczas operacji, ponieważ może on doprowadzić do uszkodzenia serca oraz płuc.

Czy można poprawić wydolność serca? Takie pytanie zadaje sobie wiele osób, które mają zdiagnozowaną niewydolność tego narządu. Co więcej, interesuje się tą tematyką również sporo zdrowych osób, ponieważ choroba ta może dosięgnąć każdego. Warto przyłożyć się do profilaktyki, które może pomóc w jej uniknięciu.

Czy można poprawić wydolność serca? Czym jest niewydolność tego organu?

Niewydolność serca może spotkać każdego, ponieważ jej przyczyną jest uszkodzenie mięśnia sercowego. Odpowiedzialny jest on za pompowanie krwi do wszystkich organów w ciele. W poprawnie działającym sercu są dwie fazy, jedna, podczas której pompowana jest krew podczas rozkurczania, oraz kurczenia, wypychany jest tlen wraz ze wszystkimi składnikami odżywczymi.

W momencie, w którym serce traci możliwość prawidłowego pompowania krwi, występuje niewydolność serca. Niestety, jest to bardzo ciężka choroba, która ma wiele negatywnych objawów. Co więcej, wielkość choroby ma bardzo duże znaczenie, ponieważ lekka niewydolność serca może zostać niezauważona, natomiast ciężka może powodować, że zwykłe czynności staną się czymś nieosiągalnym. Warto też dodać, że jest to niestety choroba, która prowadzi do śmierci.

Jak diagnozowana jest niewydolność serca?

Tak jak wcześniej wspominałem, w niektórych przypadkach niewydolność serca może być na tyle niewielka, że nie zostanie zdiagnozowana. Jednakże w większości przypadków można ją ujawnić, wykonując odpowiednie badania: EKG, RTG, BNP,TSH, poziomu glukozy, poziomu albumin, badania wątroby, badania moczu, morfologii, poziomu kreatyniny oraz poziomu stężenia elektrolitów w organizmie.

Czy można poprawić wydolność serca?

Na pytanie, czy można poprawić wydolność serca, nie można jednoznacznie odpowiedzieć. W zasadzie można to zrobić, lecz nie jest to takie proste. W przypadku, gdy pojawiła się już niewydolność serca, która spowodowana jest chorobą wieńcową. To można ją częściowo odwrócić stosując rewaskularyzację mięśnia sercowego lub wszczepienie by-passów. Jednakże podstawowym leczeniem jest farmakoterapia. Warto jednak pamiętać, że technologia bardzo pomaga przy leczeniu i jedną z nowszych metod, która może pomóc w walce z tą chorobą, jest elektroterapia.

Ma ona za zadanie elektryczną resynchronizację serca, która może przywrócić prawidłowe działanie tego narządu. Jednakże poprawić wydolność serca można stosując odpowiednią i zdrową dietę, która nie będzie bazowała tylko na tłustych posiłkach. Co więcej, warto też rozpocząć odżywianie się o regularnych odstępach czasowych. Dodatkowo, należy prowadzić aktywny tryb życia i ćwiczyć z ciężarami.

Jak wygląda profilaktyka?

Wydaje mi się, że dla każdego jedną z najważniejszych spraw jest profilaktyka przed różnego rodzaju chorobami. Szczególnie że niewydolność serca jest bardzo groźną chorobą. Umiera na nią aż połowa pacjentów w ciągu czterech lat od jej diagnozy. Mimo tego, że technologia i medycyna z roku na rok są coraz bardziej rozwiniętymi dziedzinami. Prowadzone są różne badania dotyczące niewydolności serca, to w dalszym ciągu jest to bardzo groźna choroba, w której przeżywalność jest zdecydowanie niższa niż w przypadku dużej ilości nowotworów.

Co więcej, sytuacji nie poprawia fakt, że leczenie tej choroby jest bardzo kosztowne. Jednakże można działać profilaktycznie, aby zmniejszyć szanse na jej pojawienie się. Przede wszystkim należy zmienić swój styl życia, wprowadzając do niego odpowiednią dietę oraz ćwiczenia. Dzięki temu uniknie się miażdżycy, która często prowadzi do niewydolności serca. Jednakże należy też edukować młodsze pokolenia na temat zdrowej diety i aktywnego trybu życia.

Objawy zawału mięśnia sercowego są konsekwencją postępu choroby niedokrwienia serca. Niestety, ale mogą się one pojawić nawet u osób w młodym wieku. W szczególności narażone są na to osoby, które nie stronią od papierosów oraz mają problemy związane z układem sercowo-naczyniowym. Jak rozpoznać objawy zawału serca oraz jak wygląda leczenie?

Co to jest zawał serca?

Do zawału serca dochodzi wtedy, gdy zatrzymuje się przepływ krwi. Wtedy nie otrzymuje ono wystarczającej ilości tlenu, co skutkuje niedokrwieniem mięśnia sercowego. W momencie, w którym nie nadejdzie odpowiednia pomoc, to mięsień zacznie obumierać. Dlatego też, w przypadku zawału serca tak ważna jest szybka reakcja.

Co więcej, ostry zespół wieńcowy można podzielić na dwa typy: ostry zespół wieńcowy z uniesieniem odcinka ST, w którym tętnica jest zamknięta, oraz bez uniesienia odcinka ST, w którym przepływ krwi jest zmniejszony. Warto wiedzieć, że zawał serca jest efektem postępującej choroby wieńcowej i bierze się z pęknięcia blaszki miażdżycowej. W momencie, w którym pęknie blaszka, pojawia się zakrzep, który zmniejsza przepływ krwi.

Objawy zawału mięśnia sercowego

Objawów zawału serca jest dużo, ponieważ wszystko zależy od tego, czy przepływ krwi zostanie zablokowany, a jeśli zmniejszony, to w jakim stopniu. Co więcej, od tych aspektów również zależy, to jak bardzo jest groźny zawał. Ciekawym zjawiskiem jest fakt, że w momencie, w którym zostanie zablokowana mała tętnica, to może zostać on niezauważony. Niestety, gdy zostanie zamknięta duża tętnica, to zawał może doprowadzić do śmierci.

Objawy zawału mięśnia sercowego można podzielić na takie, które występują często oraz te mniej spotykane. Wśród pierwszej grupy zdecydowanie należy wymienić ból w klatce piersiowej, który może zostać wywołane przez stres lub wysiłek fizyczny. Jeśli chodzi o sam ból, to może być on stały, silny, dławiący, gniotący lub promieniować do szyi, lewego ramiona i brzucha.

W grupie mniej popularnych objawów można wymienić omdlenie, ból brzucha, nudności oraz stan podgorączkowy. Warto wspomnieć o tym, że wszystkie te objawy mogą występować po kilka na raz, pojedynczo lub razem. Niemniej jednak mogą się one różnić w zależności od konkretnej osoby.

Kto jest narażony na zawał serca?

Przede wszystkim do grupy ryzyka należą osoby, które palą papierosy, chorują na cukrzycę, otyłość, mają niewłaściwą dietę (na przykład jedzą głównie fast foody) oraz z brakiem aktywności fizycznej. Warto jednak pamiętać, że każdy jest inny i w jego przypadku może pojawić się inny czynnik. Na pewno dużą zaletą jest fakt, że możemy zmniejszyć ryzyko serca. Prowadząc aktywny tryb życia, jedząc zbilansowane posiłki oraz nie stosując używek.

Niestety, istnieją też czynniki, na które nikt nie ma pływu. Należy do nich płeć, występowanie zawału w rodzinie oraz wiek. Zdecydowanie bardziej narażeni na zawał serca są mężczyźni oraz osoby starsze.

Objawy zawału mięśnia sercowego – Leczenie zawału serca

Tak właściwie leczenie zawału rozpoczyna się w momencie, w którym zostanie ono rozpoznane przez lekarzy. Nie ważny, czy będzie to szpital, przychodnia, czy też karetka. Na początek choremu podaje się kwas acetylosacyliowy oraz tlen. Co więcej, w niektórych przypadkach należy rozpocząć leczenie polegające na rozpuszczeniu zakrzepu lekami, które podawane są dożylnie.